E-Księgarnia
W 75. rocznicę powołania Armii Krajowej przypominamy sylwetkę jej pierwszego dowódcy, gen. Stefana Roweckiego „Grota”.
Generał „Grot” jest patronem dziesięciu klubów historycznych działających przy łódzkim oddziale Instytutu Pamięci Narodowej (w Kaliszu, Łodzi, Ostrowie Wielkopolskim, Pabianicach, Piotrkowie Trybunalskim, Sieradzu, Skierniewicach, Wieluniu, Zduńskiej Woli i Zgierzu).
Stefan Rowecki urodzł się w 1895 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Miejsce narodzin generała upamiętnia tablica na budynku przy ul. Słowackiego 1 i pierwszy pomnik „Grota”, odsłonięty w Polsce po wojnie (w 1995 r.), przy ul. 3 Maja, na placyku przed gmachem domu kultury. Od 2002 r. gen. Stefan Rowecki „Grota” jest również patronem miejscowego IV Liceum Ogólnokształcącego, które w tym roku obchodzi jubileusz 25-lecia istnienia.
Generał Stefan Rowecki „Grot” (1895–1944)
Generał Stefan Rowecki „Grot” – twórca i dowódca Armii Krajowej, podziemnego wojska polskiego w okupowanym kraju, bez wątpienia najważniejsza osoba w hierarchii polskiej konspiracji, jedyny, który mógł powiedzieć o sobie: „Armia Krajowa to ja”.
Podobnie jak wielu wybitnych oficerów Wojska Polskiego walczył w Legionach Polskich. Był jednym z najmłodszych wiekiem oficerów słynnej I Brygady pod komendą Józefa Piłsudskiego. Przeszedł cały szlak legionowych bitew – od ziem Królestwa Polskiego po Wołyń. W listopadzie 1918 r. wstąpił do odrodzonego WP i wziął udział w walce z najazdem bolszewickim. Po zakończeniu zmagań o granice Rzeczypospolitej pozostał w czynnej służbie wojskowej – początkowo jako pracownik Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego i redaktor „Przeglądu Wojskowego”, następnie jako dowódca pułku piechoty w Lesznie, a później Brygady „Podole”, elitarnego Korpusu Ochrony Pogranicza. Bronił Polski we wrześniu 1939 r. przed agresją niemiecką, dowodząc Warszawską Brygadą Pancerno-Motorową. Nie poddał się po przegranej kampanii, zdecydowany kontynuować walkę w konspiracji wojskowej. W 1940 r. został jej dowódcą i był nim do chwili aresztowania go przez gestapo w 1943 r. Zginął z rąk Niemców po wybuchu powstania warszawskiego, lecz okoliczności jego śmierci nie są znane do dziś. Jego aresztowanie i śmierć to najdotkliwsza strata, jaką Polskie Państwo Podziemne poniosło w czasie wojny.